Los Angeles

Dinsdag 19 juli

Op Heathrow was het echt snikheet, het was dan ook de heetste dag ooit in Engeland die is gemeten. Het was 40.2 °c en op het vliegveld hebben ze niet echt een goede klimaatbeheersing. Misschien daarom de naam Heathrow?

Op de schermen met vluchtinformatie zouden we een uur voor vertrek kunnen zien welke gate we moesten hebben. Die info kwam niet, we kregen alleen 'please wait' te zien. Tot ongeveer een half uur van te voren, oen konden we zien welke gate, er stond ook bij dat de vlucht vertraagd was met een half uur😕. 

Bij de gate aangekomen duurde het niet heel lang meer voor wij aan de beurt waren om te mogen boarden. Helaas deden onze boardingpassen het niet goed bij het scannen en moesten we even wachten. We moesten onze vaccinatie bewijzen weer laten zien en nog wat info geven. Eindelijk mochten we als bijna één van de laatste aan boord. Toen we eenmaal zaten duurde het weer een tijdje voor wij aan de beurt waren om te mogen vertrekken. Uiteindelijk vertrokken we een goed uur later dan de originele vertrek tijd.

We vlogen met Virgin Atlantic en uiteraard kampen zij ook met tekorten in personeel, er waren dus minder stewardessen aan boord. Ons werdt verzocht begrip op te brengen als alles iets langer zou duren. 

De vlucht verliep heel voorspoedig. Er was een ruime keuze uit films, series, docu's en nog veel meer om te kunnen kijken tijdens de vlucht. Op het scherm zaten ook spelletjes en alle info over de vlucht kon je er op vinden. Je hoefde je niet te vervelen!

Ik had wel enorme last van mijn onrustige benen en dan is het echt om gestoord van te worden in die vliegtuigstoel. Gelukkig lukte het uiteindelijk wel om ook nog wat te slapen. Olaf was in een behoorlijk diepe slaap, ik dacht laat ik hem op tijd wakker maken voordat we de landing in zouden zetten, we moesten ook nog een douane formulier invullen. Maar Olaf had zich als een molletje in een deken verstopt en was met veel moeite wakker te krijgen!

Uiteindelijk zijn we een half uur later dan gepland aan gekomen op LAX (vliegveld Los Angeles).

Daar kwam ik er toen we net het vliegtuig uit waren achter dat ik mijn jasje had laten liggen. Ik mocht het vliegtuig niet weer terug in, zij zouden naar mijn stoel gaan om mijn jasje te pakken helaas konden zij hem niet vinden. Goede reden dus om een nieuw jasje te kopen😄

Bij de douane viel de drukte redelijk mee maar duurde het toch nog even voor we er door heen waren. De kinderen stonden met Olaf op 1 douane formulier maar omdat ik niet dezelfde geboorte naam heb had ik een eigen formulier. ik was bij een loket waar ze een foto van mij maakte, mijn vingerafdrukken namen, een paar korte vragen kreeg en ik al snel door mocht lopen. Olaf was met de kinderen bij een ander loket en hij kreeg heel wat meer vragen. Eenmaal er doorheen konden we gaan kijken of onze koffers ook meegekomen waren of dat die in alle chaos nog op schiphol stonden. Bij de band aangekomen zagen we direct al 1 koffer! De rest volgden snel.

Na de koffers te hebben gehaald gingen we op weg naar buiten, al snel zagen we Frans, de vader van Olaf. Bij hem mogen wij een weekje verblijven. Na dat weekje gaat hij terug naar Nederland en gaan wij twee weken een roadtrip maken om uiteindelijk bij Olaf zijn broer in Yelm uit te komen. Yelm ligt zo een 100 km onder Seattle 

We hebben aangekomen bij het huis nog even wat gedronken en gekletst.

Mike had ook wel wat in het vliegtuig geslapen maar was helemaal op, we waren dan ook al zo een 27 uur onderweg.

Tijd om naar bed te gaan!